Κοκτέιλ Μολότωφ #104

Όλο και μεγαλύτερη απέχθεια για την "έντεχνη" γραφή. Η διαμαρτυρία απέναντι στην απάτη ενός Λόγου που μεταλλάχθηκε, άλλη μια φορά, σε εργαλείο βαρβαρότητας, δεν μπορεί να είναι απλώς θέμα περιεχομένου. Πρέπει να είναι και θέμα μορφής. Χρειάζεται στέγνωμα,  αποστέωση. Η ποίηση --ό,τι τέλος πάντων καταφέρνω σ' αυτή-- μού φαίνεται ένα μέσο εξυγίανσης του πεζού λόγου, που καλείται να είναι αυτό ακριβώς: πεζός. Με βοηθά έτσι να αποξηράνω τον περισσευούμενο λυρισμό απ' την πρόζα, όπου η παρουσία λυρικών τόνων είναι πια όχι απλώς άχρηστη, αλλά ενεργά επιζήμια. Οι καλοστημένες επικλήσεις συναισθημάτων και ευαισθησιών έχουν στ' αυτιά μου το ηχόχρωμα από βιολιά που συνοδεύουν την πορεία στα κρεματόρια. Η αστική τάξη έφτασε να εμπορεύεται πια την "μελαγχολία" της, με την οποία πρόθυμα ανταλάσσει την παλιότερη θριαμβολογία, φτάνει να μην δώσει ούτε ψίχουλο τροφής στην προλεταριακή οργή και την επιθυμία της για καταστροφή, πρώτα απ' όλα, ενός τρόπου τού να μιλάς για τον κόσμο.